Een prachtige zondag in Blantyre

Zondag in Blantyre
Van ons hotel naar de kerk die Nico en Jolanda ’s zondags bezoeken is het ongeveer 40 minuten lopen. Dat lijkt ons goed te doen en op een enkeling na besluit iedereen te gaan wandelen. Onze chauffeur Rafaël kan maar niet geloven dat we dat ècht willen. Want, zo is zijn redenering, wie gaat er nu lopen als je je ook per auto kunt laten vervoeren? Toch willen we dat graag, en we proberen hem dat zo goed en zo kwaad als dat gaat uit te leggen. Het is een leuk stukje lopen, maar we merken dat de temperatuur op het tijdstip van vertrek (ongeveer 8.15 uur) al behoorlijk hoog is.
Als we bij de kerk aankomen, is duidelijk dat de meesten nog moeten komen. We merken dat het in de kerk zelf niet echt warm is: de deuren staan open en dat zorgt voor aanvoer van frisse lucht. Een aantal zangers staat te oefenen, bijna iedereen die al aanwezig is staat met de muziek mee te wiegen.
Nico had ons al verteld dat het om een bijzondere dienst zou gaan: de aftrap van een week van evangelisatie. Daarom waren naast de plaatselijke predikant ook tal van andere predikanten aanwezig en sprak ook de ‘general secretary’ van de kerk. Boeiend om in deze dienst aanwezig te zijn, maar het bijzondere karakter van de dienst heeft voor ons ook zo z’n nadelen: er wordt betrekkelijk weinig gezongen en veel gesproken. En aangezien we - ondanks de taal- en cultuurcursus - nog steeds niet vloeiend Chichewa spreken, gaat het meeste aan ons voorbij. We troosten ons met de gedachte, dat zelfs Nico en Jolanda niet alles kunnen volgen. En gelukkig worden we tijdens de dienst of daarna wel enigszins bijgepraat. En we begrijpen in elk geval dat Psalm 96:3 centraal staat: “Declaring His Glory Among the Nations”.
De dienst wordt geleid door de ‘Master of Ceremony’. Regelmatig roept hij ‘Halleluja’ en de gemeente antwoordt dan met ‘amen’. Klinkt dat ‘amen’ van de gemeente hard genoeg, dan blijft het daar meestal bij - vindt de ‘master of ceremony’ het antwoord van de gemeente te zwak, dan roept hij nogmaals ‘Halleluja’. Meestal werkt dat: de tweede keer klinkt het ‘amen’ van de gemeente krachtiger. Ook instrueert hij de gemeente wat ze moet doen als hij tijdens de dienst in het Chichewa roept: “Jezus…!” Hij wil graag dat de gemeente dat aanvult met de woorden: “is Heer!” Dat doet ze.
Nico levert een aansprekende bijdrage aan de dienst (die kunnen we grotendeels volgen, omdat hij dat in het Engels doet), jongeren doen een stukje drama om het thema van de dienst neer te zetten. Er zijn veel mededelingen. We begrijpen dat er in de preek en in andere onderdelen van de dienst heel wat herhalingen zitten. Maar dat schijnt normaal te zijn.
De collecte verloopt wat anders dan bij ons. Vóór in de kerk staan twee manden en als het tijd is voor de collecte begeeft iedereen zich ordelijk (in rij) naar voren om zijn of haar bijdrage in de manden te stoppen. De opbrengst van de ene mand is bestemd voor de dominee, die van de andere voor het kerkenwerk.

Het loopt tegen half een als de dienst echt afgelopen is. De meeste Nederlanders zijn dan al lang buiten, want uren op een stoel zitten en luisteren naar sprekers die je niet kunt verstaan is toch wel een beetje veel van het goede. We worden door Nico en Jolanda gastvrij onthaald in en rond hun eigen woning. Koffie/thee, een rondleiding in hun tuin, een heerlijke barbecue… Top! Voor Nico en Jolanda hebben we een nieuw Liedboek meegenomen. Nico pakt zijn gitaar, Jolanda haar blokfluit en dan kan het zingen beginnen. Vooral Nederlandse en Engelse liederen, zoals Ere zij aan God de Vader, Abba Vader, King of kings and Lord of Lords, Je hoeft niet bang te zijn, Uit de diepten (Lied 130c), Bless the Lord… Sara en Eva doen ijverig mee om verzoeknummers op te geven. Tenslotte zingen we Nico en Jolanda en hun kinderen lied 416 uit het nieuwe Liedboek toe: Ga met God en Hij zal met je zijn… Daarna dankt Gert Nico en Jolanda namens de hele groep voor al hun inspanningen en het gastvrije onthaal. Daar zijn we bijzonder dankbaar voor, te meer daar ze door een moeilijke tijd heen gaan. In een kring, hand in hand, bidden we voor Nico en Jolanda, voor Sara en Eva en sluiten we af met het gezamenlijk bidden van het Onze Vader.
Nico zullen we de komende dagen nog zien, maar van Jolanda en de kinderen nemen we afscheid.
Teruggekeerd in het hotel brengen we de avond door met spelletjes, gesprekken, lezen of niks doen. Ook komt onze gids Alan nog even langs. Hij heeft daarvoor twee belangrijke redenen: hij wil graag dat zijn rug nog een keer verzorgd wordt door de twee verpleegkundigen die we hem hadden toegewezen - Marijke en Hanke - en hij heeft voor ons allemaal een kadootje. Erg leuk!
Dankzij Gerrie vergeten we niet dat het vandaag dodenherdenking is. Helaas is de internetverbinding te slecht om op de Nederlandse radio mee te luisteren, maar de twee minuten stilte nemen we om acht uur staande in acht, gevolgd door het zingen van het eerste en zesde couplet van het Wilhelmus.