Blantyre, here we come!

Vandaag was het alweer tijd om Kambiri Lodge te verlaten en naar Blantyre af te reizen. Volgens Google map ongeveer 290 kilometer oftewel vier uur rijden. We hadden met elkaar en met onze gids/chauffeur Alan afgesproken dat we er een relaxte reis van zouden maken en dat we onderweg enkele keren zouden stoppen op plaatsen die (om wat voor reden dan ook) de moeite waard kunnen zijn. Na het betalen van de rekening en het nuttigen van het ontbijt kon de reis gaan beginnen.
Ons vertrek werd echter opgehouden. Bij de bussen stonden de jongens met wie we de afgelopen dagen al zaken hadden gedaan: we schaften bij hen allerlei souvenirs aan, mede dankzij de onderhandelingsvaardigheden van Marianne voor ongekend lage prijzen. Vanochtend stonden de jongens ons bij de bus al op te wachten met kralen, kettingen en andere artikelen. Er werd (uiteraard door de dames in ons gezelschap) weer heel wat ingeslagen, vooral sieraden. Daarna kon de reis echt gaan beginnen.
Na ongeveer een half uur maakten we in Salima onze eerste stop. Het was namelijk hoog tijd om te gaan shoppen. Dit keer moesten er stoffen en rokken ingeslagen worden, hetgeen wonderwel lukte. Ook hier stonden de mannen in het gezelschap weer aan de zijlijn. Niet dat ze zich verveelden: ze verzonnen wel wat. Zo zagen we Ary (daartoe aangezet door Leen) eventjes op een fietstaxi door de straat vervoerd worden. Het was echt een kort ritje: nog geen tweehonderd meter. Daarvoor betaalden de heren 500 kwacha’s (ongeveer één euro) - dus al vóór half tien was de dag van deze ‘taxichauffeur’ helemaal goed. Koos maakte van de gelegenheid gebruik om een paar prachtige plaatjes te schieten rond een van de beide thema’s waarop hij zich deze twee weken bij het maken van foto’s richt: ezels.
Pijnlijk kwam aan het licht dat de reisleiding de groep niet goed in de hand heeft: het shoppen duurde aanmerkelijk langer dan afgesproken. Gek genoeg accepteerde iedereen dat zonder morren. Sterker: de meesten stapten opgetogen in de auto om de reis te vervolgen.
De volgende stop maakten we op voorstel van Alan bij Mua Mission in de buurt van Dedza. We kwamen op een groot terrein, waarop onder andere een prachtige kerk en een ziekenhuis staat. Ook kun je er prachtig wandelen, picknicken en mannen aan het werk zien die houtsnijwerk maken. We begonnen echter bij het belangrijkste: het beproeven van de toiletten. Die werden goedgekeurd en bleken zelfs verrassende details te bevatten… Vervolgens gingen we een kijkje nemen bij de mannen van het houtsnijwerk. Prachtig om te zien! We hoorden van een van deze mannen dat hij ongeveer een dag nodig heeft om al beitelend van een ruw blok hout een mooi olifantje te maken.
Na een korte wandeling gingen we de kerk in. Die bleek niet alleen mooie decoraties te bevatten, maar ook over een prima akoestiek te beschikken. We konden het niet laten om op deze plek met elkaar nog eens het lied ‘Heilig, heilig, heilig’ te zingen, in het Chichewa en in het Nederlands. We deden dat in stijl, zoals dat bij deze kerk past: mannen en vrouwen gescheiden. Links zitten daar namelijk de vrouwen, rechts de mannen. Bij de schilderingen op de muren aan beide zijden kreeg dat zijn weerslag: links allemaal taferelen uit het leven van vrouwen (koken en dat soort dingen), rechts uit het leven van mannen (vissers bijvoorbeeld). Dankzij de geweldige akoestiek (en onze talenten, natuurlijk) klonk het lied in deze kerk prachtig. Jammer dat er nauwelijks toehoorders waren, maar gelukkig heeft Alan alles op onze videocamera opgenomen…
We konden het niet laten om met een deel van de groep (waaronder in elk geval de dokter en de verpleegkundigen in ons midden) een poging te wagen om een kijkje te nemen in het ziekenhuis. Dat lukte tot onze blijdschap zonder al te veel moeite. We werden rondgeleid door de ‘matroon’ van het ziekenhuis, een van de leidinggevenden. Reuze boeiend om te zien hoe zo’n ziekenhuis hier is opgezet en hoe men er werkt.
Toen we bij de auto’s terugkwamen, bleken de achterblijvers zich prima vermaakt te hebben. Leen had een hele schare kinderen om zich heen, met wie hij ‘hoofd, schouders, knieën, teen’ deed en die hij tot andere doldwaze acties wist te verleiden. Kortom: ook nu stapte iedereen weer opgetogen de voertuigen in.
We hadden weer heel wat kilometers achter de rug toen we bij ‘Chikondi Stopover’ uitstapten. Natuurlijk wilden we er graag een eenvoudige lunch gebruiken - het was per slot van rekening al een uur of twee. Zoals zo vaak in Afrika liep dat anders dan gepland. Het is een prima plek, het sanitair is er uitstekend, wat ze verkopen is goed - maar alles wat je zo’n beetje nodig hebt voor een lunch was op. Dus werd het een beetje behelpen met wat frisdrank, tucjes, mandarijnen, chips, e.d. Gert zag voor het eerst van zijn leven een kakkerlak. Die had zich in een plastic tasje verschanst en wist (toen hij ontdekt werd) Marianne tot een afgrijselijke schreeuw te brengen. Zijn actie leidde tot zijn dood: Alan heeft hem onder zijn schoen geplet, maar niet nadat Gert nog enkele video-opnamen van dit tot de verbeelding sprekende insect had gemaakt.
Rond een uur of vijf bereikten we tenslotte Blantyre. Na enig zoeken vonden we het hotel waar we de komende week verblijven: Gold Card Executive Lodge (Mambo Road).
Al spoedig na onze aankomst kwamen ook Nico en Jolanda met hun twee kinderen Sara en Eva binnen lopen. Een prachtig moment, vooral als je ziet hoe blij Sara en Eva waren om Marianne weer te zien. En natuurlijk waren ze superblij met alle cadeautjes die vanuit Nederland waren meegekomen. Per slot van rekening hadden ze allebei hun verjaardag nog maar net achter de rug…
We zijn benieuwd naar de komende dagen. Wil je lezen wat Nico en Jolanda ook alweer precies in Malawi doen? Ga dan even naar de verhuisde en vernieuwde website: www.geloofinmalawi.nl.

Tenslotte: we vinden het leuk om reisverslagen te maken, maar voelen na een week wel hoe lastig het is om ervaringen die je hier opdoet onder woorden te brengen. Je moet het hier gewoon méémaken!
Elke dag is vol indrukken en bijna alles wat je om je heen ziet is anders dan in Nederland. De beste doorgaande wegen in Malawi fungeren haast als snelwegen, met één belangrijk verschil: hier fietsen en lopen ook vele mensen langs de weg, waaronder kinderen. Dus drukt de chauffeur voortdurend op de claxon om te waarschuwen dat hij er aan komt en vooral: om duidelijk te maken dat fietsers en voetgangers aan de kant moeten gaan. Snelheidscontrole kennen ze in Malawi wel (vandaag passeerden we er één), maar de boete schijnt zo’n 5.000 kwacha (ongeveer 10 euro) te bedragen, waarbij het niet uitmaakt of je de snelheid nu met 10 of met 50 kilometer overschreed… We zagen bij het tanken in Salima de bus naar Blantyre staan. Grappig detail: het bleek een afgedankte Nederlandse bus te zijn. Anders dan je zou verwachten, gooide de chauffeur de tank niet vol. Zo’n chauffeur wil namelijk met een bijna lege tank in Blantyre aankomen. Bussen staan in Malawi ’s nachts doorgaans niet in bewaakte remises; als de tank niet bijna leeg is, is de kans dat de brandstof ’s nachts gestolen wordt erg groot.
Steeds weer ruik je de lucht van brandende vuurtjes, waarop eten gekookt wordt. Vrouwen sjouwen wat af met op hun hoofd kruiken, pakketten, manden mandarijnen of bananen en nog veel meer. Betrekkelijk jonge kinderen lopen op straat te venten met pinda’s of iets anders. Veel wordt vervoerd met wagens die getrokken worden door ossen. Verreweg de meeste straten zijn niet geasfalteerd en stoffig. Kortom: het straatbeeld is totaal anders.